Hallo allemaal,

Susanne heeft mij gevraagd of ik een blog wou schrijven voor haar, hoe ik het gevonden had in Suriname.
Toen we aan kwamen in Suriname konden we onze dikke jassen en lange broeken uit doen, de temperatuur was daar 30 graden.
Susanne en Jennifer stonden ons op te wachten, het was een warm ontvangst naar zo’n lange periode elkaar niet gezien te hebben.
Zij hadden een auto gehuurd, we moesten een uur rijden voor we bij hun woning aanwezig waren.
Ze hebben een mooie woning, het is helemaal afgeschermd met hekwerk, zij leven daar in een kooi, voor de Nederlandse begrippen. Maar dat is omdat er veel vandalisme is, en veel gestolen wordt.
Maar ze wonen daar mooi, je ziet daar bestaande woningen wat van golfplaten is gemaakt, veel roest en ziet er niet mooi uit, voor Nederlandse begrippen onbewoonbaar.
Die mensen wonen er in, maar wel een LCD scherm zie dan binnen staan in de woonkamer. Onbegrijpelijk.
Je hebt daar arme en rijke mensen, bij Susanne in de buurt wonen.
Daar zijn heel veel slaven in de oorlog naar toe gegaan, je heb daar 7 verschillende bevolkingsgroepen die daar wonen.
De mentaliteit van de mensen kan ik niet aan wennen, zij zijn heel makkelijk, in de tijd dat het bij Nederland hoorde, kregen ze veel donatie en geld vanuit Nederland, nu ze onafhankelijk zijn, gaan ze er nog een beetje vanuit dat ze geld en dingen krijgen(makkelijkheid)
Het leven is niet hygiënisch, er ligt ontzettend veel afval langs de wegen en de sloten stinken. Jammer anders zouden veel toeristen denk ik op vakantie gaan.
Het klimaat is er heerlijk s’morgens stap je uit bed en trek een korte broek met een hemdje aan, s’avonds als naar bed gaat doe je het weer uit.


Wij zijn de zondagen naar baptisten kerk geweest, dat heeft wel veel indruk op mij gemaakt.
Mooie diensten gehad, wij zaten langer dan een uur in de kerk maar dat merkte je niet.

De stage van Susanne en Jennifer was een warm ontvangst, ik werd bedankt voor de goederen die ik naar hun verstuurd had, zij konden het goed gebruiken.
Mooi, daar doen we het voor.
Waar hun werken petje af, want de beperkingen van de kinderen waren zwaar gehandicapt. De meeste kinderen konden niet lopen, maar lagen op een watermatras of zaten in een rolstoel. De meesten konden zelf niet eten.
Ze waren geheel afhankelijk van de collega’s.
Het niveau van de kinderen was baby /peuter niveau.

Elke zondag middag gingen we naar het ’t vat om te skypen met de familie.
Daar kon je op het terras internetten en heerlijk wat te drinken.

Wij hebben Andre en Marieke ook nog ontmoet, gezellige dingen mee gedaan.

Wij hebben veel gezien van Suriname en een gezellige tijd daar gehad met Susanne en Jennifer.
Dank je wel Dames

De uitjes heeft Wim in zijn blog beschreven.

adeiu